offishial universe

put your paws up

Podczas lotu z Berlina do Chicago padł mi netbook,ale na szczęście zapamiętałam dużo.

Podróżowanie liniami Air Berlin było jak najbardziej przyjemne. Stewardessy były pomocne,jedzenie pyszne,a rozrywka „przednia”.
Nie wiem,ile razy oglądałam teledysk do Applause,ale na pewno więcej niż dziesięć. Poza tym dzięki swojej ciekawości znalazłam Hobbita,How I met your mother,Big Bang Theory czy Grę o Tron. Biorąc pod uwagę,że siedzę właśnie w swoim pokoju w El Paso,mogę spokojnie pogratulować Niemcom zorganizowania i kultury,porównując do nich Amerykanów.

Na airporcie w Berlinie wszystko było poukładane. Chodziło mnie policji,rzadko,było za to dużo kamer monitoringu. Czuć było tę swobodę i przede wszystkim : DOGRANIE. Mam wrażenie,że Niemcy muszą mieć wszystko dopięte na ostatni guzik.....nawet sam guzik.

Każdy terminal miał ileśtam stanowisk. Każde z nich posiadało tablicę przylotów i odlotów,na których podane były najbliższe,przynajmniej trzy,loty,stanowisko,numer lotu,a nawet godzina przylotu/odlotu. Wszystko kręciło się jak trzeba. Dlaczego o tym piszę? Ponieważ Amerykanie bardzo mnie zawiedli.

Zdawałam sobie sprawę,że lotnisko w Chicago będzie większe od tego,po którym chodziłam w Niemczech,ale to airport w Berlinie wydał mi się przyjemniejszy,nie tylko dla oka. Najlepiej było to widoczne po Starbucksie. Mimo że w Chicago dla knajpki Starbucksa znalazło by się od cholery miejsca,widoczne były tylko dwa małe stanowiska,natomiast w Berlinie piękne wejście,wystrój,obsługa miła. Egh.

Przejdźmy do samego lotniska. W Chicago – totalne niezorganizowanie. Po ostatnich ponad 22 godzinach czekania na lot do USA i 9-godzinnym locie miałyśmy z mamą dość,psychicznie i fizycznie. A przed nami było jeszcze kolejne 10 godzin oczekiwania na lot do El Paso.

Znalazłyśmy na bilecie,że odlot nastąpi ze stanowiska G18. To bardzo ważne,ponieważ te stanowiska były na samiutkim końcu całego budynku,ale na szczęście nie było tam gorąco. Zapamiętałyśmy z mamą,że w Berlinie musiałyśmy jednak znowu okleić naszą walizke podręczną,więc i tym razem po walce z „darmowym” (20-minutowym haha) Wi-Fi,podeszłam spytać się,co i jak z nią. Po tym,jak zadałam panu pytanie,czy musimy ponownie ją otagować,on poprosił o bilety pokładowe,ponieważ wspomniałam o tym,iż lot jest do El Paso.

Jak się okazało na darmo szłyśmy na koniec korytarza,aż do G18,ponieważ lot przeniesiony został do G5. To stanowisko natomiast było henhen od G18,mniej więcej w 1/5 długości korytarza.

Wróciłyśmy zatem do G5,z zapytaniem jednak,czy aby na pewno lot jest tutaj. Uzyskałyśmy taką oto informację : „Lot do El Paso,dzisiaj o 10:10pm,ze stanowiska G5 NA TĘ CHWILĘ,ale wszystko może ulec jeszcze zmianie,więc proszę zgłosić się po informacje jeszcze po godzinie 8pm”...............byłyśmy całkiem spokojne,przecież to dopiero 3pm. 5 godzin czekania,nie wiedziałyśmy,czy przypadkiem znów się coś nie zmieni. Zresztą miałyśmy idealny przykład. Kobieta,jeszcze na G18,podeszła i spytała gdzie jest jej lot do (tutaj nie pamiętam miejscowości),na co pan odparł,że już odleciał ze stanowiska G1-5 (tutaj też dokładnie nie pamiętam,ale było to jedno z tych początkowych). Nie dziwię się reakcji tej pani,ponieważ nigdzie nie została podana przez radio informacja,że lot zmienił stanowisko,a ona czekała niedaleko nas. Fakt,takie informacje,o zbliżającej się odprawie do danego miasta podają,ale dzieje się to na stanowisku,gdzie lot się znajduje,a do początkowych ta kobieta miała daleko. Powiedziała im,że są śmieszni i nie będzie z nimi rozmawiać,bo wydać dla niej kolejne pieniądze na bilet z ich winy nie ma zamiaru. DOBRZE POSTĄPIŁA,ponieważ mówili jej,że to ona powinna sprawdzać loty........tyle że moim zdaniem to do ich obowiązków należy powiadomić na poprzednim stanowisku,że lot przeniesiono na inne.

Mając już to doświadczenie z mamą,chodziłyśmy co jakiś czas sprawdzić na głównej tablicy odlotów,czy pojawił się już ten do El Paso. Jednak po nim ani widu,ani słychu. W międzyczasie zdążyłam wypić waniliowe macchiato ze Starbucksa i prawie zasnąć z nudów.

W airporcie Chicago nic się nie działo. Nikt nie wysiadał,nie wsiadał tak,jak to miało miejsce w Berlinie. A szkoda. Po drodze spotkała nas też ciekawa ulewa za wielkim oknem. Wyglądała jak darmowy prysznic. Szyba zamieniła się w wodospad deszczówki. Parę lotów zostało nawet odwołanych czy też przesuniętych,ponieważ okazało się,że poza deszczem,przybyła także burza. Przeszło wszystko dosyć szybko,ale ludziom z anulowanymi lotami szczerze współczuję czekania na następne,bo nie były to loty do NYC czy innego bliskiego miasta,a do mało uczęszczanych.

Około 20 poszłam sprawdzić czy lot do El Paso istnieje na tablicy. BYŁ..............odlatywał z G17. Poszłam do informacji na stanowisku G5,aby spytać,czy aby na pewno odlatuje z G17,czy nie zmieni się przypadkiem znowu i gdzie owe G17 w ogóle się znajduje. Biorąc wszystko na logikę G17 powinno być obok G18,ale tak nie było. Fakt,znajdowało się teoretycznie na przeciwko G18,ale...........piętro niżej. Gdyby stanowisko odlotu zmieniło się jeszcze raz,musiałybyśmy lecieć na górę i szukać ponownie stanowiska,a mogło się ono równie dobrze zmienić na H,które to były z drugiej strony budynku. Bieg po zdrowie – wersja cheap.

Ostatecznie nic się jednak nie zmieniło,więc czekałyśmy w wyznaczonym miejscu. Los jednak dzisiaj nam nie sprzyjał,ponieważ okazało się,że mają jakiś problem i lot został przesunięty o 40min. Doczekałyśmy się go w końcu,ale niezorganizowanie Amerykanów przeraziło nawet mnie,gdzie ja sama nie jestem zbyt ogarniętą osobą.

Miałam już dość czekania,aż tu okazuje się,że możemy nawet czekać do jutra.......ponieważ wystąpiły jakieś problemy techniczne. My,które czekałyśmy około 2 godzin na lot do Berlina,następnie w Niemczech 22 godziny koczowałyśmy na airporcie na lot do Chicago,a tam znowu,po 9 godzinach męczącego lotu,10 godzin spędziłyśmy,marudząc ile to jeszcze czekania.........wyszłam z siebie i stanęłam obok. Nie miałam już do tego siły.

Ostatecznie w El Paso wylądowałyśmy ponad godzinę po planowanym przylocie.

Tata odebrał nas autem i pojechaliśmy do domu. Myślałam,że airport w El Paso znajduje się przy centrum.....ale nie. Wygląda to jak centrum,jednak do prawdziwego jest około godzina drogi lub więcej. Z mieszkania jest nieco bliżej,ale raczej nie zanosi się,bym chciała się tam wybierać. W krótkich spodenkach i koszuli,która była naprawdę cieńka,było mi w sam raz,a była to noc......Ulice tu są dosyć dziwne,ale po drodze widziałam miasto,niestety nie było ono w całości,ale można wyobrazić sobie,jak duże jest,skoro ciągnęło się aż po sam horyzont,a nie była to dopiero jakaś część całości. Po lewej i prawej również nie było widać jego końca.

Kiedy dotarliśmy do domu,ujrzałam basen tuż obok bloku,w którym mieszkamy. Mieszkanie jest na parterze,jest balkon,mam własny pokój,własną łazienkę,własną garderobę. Jest ładnie i przytulnie,ale w związku z tym,że nie wyglądam najlepiej (zmęcznie lotem dało o sobie znać w postaci podkrążonych oczu i zmęczonej cery),daruje sobie selfie,a że na zewnątrz wciąż jest ciemno,nie będzie i tak widać czegokolwiek za dobrze.

Od teraz będę opisywała już losy stąd. Ciekawe jak wszystko się potoczy.

Co do języka : z początku nieco kulałam,ale z czasem coraz łatwiej przychodziło mi zapytanie się o to,czy tamto,a nawet porozmawianie z jedną z pasażerek,która obok nas czekała na lot do El Paso. Są gdzieś błędy,które sama po chwili wyłapuję,ale najważniejsze jest,żeby mówić cokolwiek,oni i tak rozumieją......nawet moją mamę,która mówiła do mnie po polsku,co ona by chciała,pytając co do jedzenia wybrałam ja w jednej z kawiarenek. Śmieszna sytuacja,ale pani nabiła na kasę bez problemu,nie musiałam nawet powtarzać.

Idę się położyć,mimo że jestem wyspana,ale mój organizm musi odpocząć,leżąc,ponieważ kąt 90 stopni między łydką a udem utrzymywany przez 90% czasu sprawił,że najchętniej chciałabym móc je odczepić ;;

___________________________________________________________________________________________

jeśli kogoś ciekawi owieczka zagubiona w "wielkim świecie" to zaglądajcie na mojego bloga codziennie ~ ^^;

No komentarze

, by Shiyuukii ~

malarz,tynkarz a przede wszystkim akrobata

Czekanie ponad 22 godziny było czymś,czego nie chcę przeżywać nigdy więcej i nie polecam tego nikomu.

Pierwsze 5 godzin zleciało nam na zwiedzaniu terminali,a później miałyśmy już dość i chciałyśmy tylko siedzieć. Ruszanie się z miejsca nie było dobrym pomysłem,ponieważ cały czas ktoś nam je zajmował. Starałyśmy się siedzieć obok wejścia na lot do Chicago,jednak nie zawsze była taka mozliwość.

Około 20 poszłyśmy na kolację składającą się z sandwicha i kawy......napój standardowo,żeby nie zasnąć na „amen”,ponieważ ktoś czuwać nad bagażem musi.

Czas oczekiwania wydawał się dłużyć w nieskończoność. W końcu przemogłam się do położenia spać,jednak warunki airportowe skutecznie o sobie przypominały i spałam z przerwami na oddrętwienie na wpół martwych kończyn.

Aby w ogóle móc się zrelaksować,ludzie przyjmowali takie pozy,że nawet nie wyobrażałam sobie,iż człowiek tak potrafi. Nie spało się wygodnie,ale w końcu trzeba było. Nie dało rady być żywym na umyśle,kiedy „morze ludzi,a może dwa”,jak to ujęła moja mama,zdawało się być szare i nudne. Każdy pasażer wyglądał po jakimś czasie tak samo,szczególnie panowie w garniturach,choć parę osób wyróżniało się w tej fali i łatwo udało nam się ich zapamiętać...........szczególnie,kiedy danego osobnika widziało się po raz n-ty przechodzącego koło nas. Miałam wrażenie,że niektórzy krążyli w kółko bez sensu,bo nie było nic lepszego do roboty.

Obudziłam się około 3-4 i zajęłam się czymkolwiek,dając mamie nieco odpocząć. Obok usiadła para starszych Koreańczyków,którzy zresztą mieli za parę godzin lecieć z nami do Chicago.

W końcu otworzyli odprawę do naszego „miasta powiatowego”,do którego się wybierałyśmy. Mama stwierdziła,żebym spytała,czy bagażu podręcznego nie trzeba okleić jeszcze raz,więc swoim połamanym raczkującym angielskopodobnym załatwiłam sprawę. Wyszło całkiem zabawnie,ponieważ mówiąc,że przyleciałyśmy z Warszawy,użyłam nazwy Warschau,a nie Warsaw.......pomieszałam języki,normalne.

Kiedy do wejścia na bramki ustawiła się kolejka,dołączyłyśmy do niej z mamą. Pani z okienka sprawdziła nasze paszporty i przeszłyśmy do sławnych „bramek bezpieczeństwa”.

Tym razem nie musiałam nic wyrzucać,cofać się z czymś,odkładać ani ŚCIĄGAĆ BUTÓW. Za to,zaraz za bramką,czekała na mnie pani z ciekawym urządzonkiem do prześwietlenia. Sprawdzili tylko mnie,ponieważ mama ubrała sie w luźną sukienkę,a po ściągnięciu katany,nie było czego sprawdzać. Ja niestety miałam spodenki,które pani uważnie prześwietliła parę razy. Mimo nie ściągnięcia butów,one również uległy sprawdzeniu.

Oprócz nas został sprawdzony także nasz bagaż podręczny oraz torebki. Tym razem oglądali wszystko dokładnie. Pani stojąca za taśmą kazała mojej mamie wyrzucić krem do rąk,ponieważ na opakowaniu widniało,że ma pojemność 130ml,a wolno było wnieść na pokład jedynie 100ml każdego kosmetyku,nieważne że w tubce była jego końcówka. Liczył się napis,nie zawartość.

Później już tylko czekałyśmy na informację,że grupa C proszona jest na pokład samolotu.

Czym są grupy?

Każdy ma jakieś tam warunki lotu,cenę,nie wiem,wyżywienie. Wiem,że klasa A,to tak zwana biznesówka,która ma „najlepiej”,C to grupa ekonomiczna. Nie widzę teraz dokładnie czym się różnią,poza miejscami,które nam przydzielili. Mamy 28 H i K. Na szczęście są to miejsca obok siebie,nie na środku,a z boku,czyli oprócz nas nie siedzi tu nikt.

Za nami już też obiad,który na owe warunki był naprawdę pyszny. Kurczak,ziemniaczki i groszek z brokułami jako główne danie. Porcja idealna,ponieważ nie przejadłam się,a najadłam. Do tego przystawka i nawet deser. To ostatnie podobało mi się chyba najbardziej. Przepyszna babeczka z kawałkami czekolady „zapita” muzyką z komputerka tuż przede mną. Nie mojego własnego,a tego samolotowego.

Na każdym siedzeniu z tyłu wbudowane jest coś na kształt tabletu,na którym można znaleźć przeróżne rzeczy. Od drogi,jaką mamy przebyć z czasem,temperaturą i wysokością na jakiej lecimy ponad ziemią,przez muzykę czy filmy,po gry. Znalazłam nawet coś dla siebie. Mimo tego że folderze z muzyką nie ma czegoś,do czego pałam jakimś tam uczuciem,w folderze z teledyskami znalazłam Arcitic Monkeys. Całkiem Ciekawie.

Można tu nawet pooglądać sobie Grę o Tron czy Breaking Bed. Jest co robić przez te 9 godzin lotu,a raczej ponad 9.

Zaraz po przylocie do Chicago czeka nas 10-godzinna posiadówka,ponieważ następny lot mamy około 22 ich czasu,a będziemy tam o 12. Śmiesznie jest patrzeć na bilet i czytać,że wyruszamy o 10 z Berlina,a na miejscu będziemy po 12........a zaraz pod tym,że lot trwa ponad 9 godzin. Można by pomyśleć „I don’t know if someone’s kidding me or that’s true”. To jednak prawda. Godzina przylotu podana jest przecież według czasu obowiązującego już w Chicago i jakoś mnie to nie dziwi.

Lot z Chicago do El Paso trwać będzie około trzech godzin,a tu znowu wita nas zmiana czasu,dzięki której z biletu wynika,że lecimy niecałe dwie. Naprawdę można dostać mindfuck’u z tymi zmianami stref czasowych,a to i tak dopiero początek,bo nietylko zegarek trzeba przestawić,ale też i organizm. Już teraz pobudek nie będę miała o 6,jak zawsze,a o 22 haha. Ciekawe,jak szybko się przestawię.

Póki co czeka nas jeszcze trochę lotu,a ja na komórce mam zdjęcie z okna samolotu. Szkoda,że nie widać,jak mały jest świat pod nami,ale można za to wywnioskować,jak wysoko jesteśmy,ponieważ.......widzimy chmury od góry,tuż pod. Jakbyśmy dryfowały po bitej śmietanie albo wacie cukrowej. Całkiem przyjemny widok.

Oprócz tego zza okna wita nas OGROMNE skrzydło samolotu.....naprawdę jest wielkie,jak i zresztą cały samolot.

____________________________________________________________________________________________

jeśli kogoś ciekawi owieczka zagubiona w "wielkim świecie" to zaglądajcie na mojego bloga codziennie ~ ^^;

No komentarze

, by Shiyuukii ~

oh,Starbucks

Po przejściu drogi w kółko jakies 3 razy,szukając wolnego miejsca,......a terminal ma kiloooooometry,stwierdziłyśmy,że wybierzemy się na coś smacznego.

Po raz kolejny poszłyśmy się na spacer tym samym korytarzem i znalazłyśmy oczekiwanego przeze mnie Starbucks’a,ale jakoś nas do niego nie wciągnęło,ponieważ w Warszawie piłyśmy już kawkę i to przepyszną,więc sobie go darowałyśmy i udałyśmy się na poszukiwania jakiejś knajpki.....która nie byłaby droga.

To może wydać się śmieszne,bo jednak na airporcie ciężko o coś,co nie kosztuje miliony,a jest smaczne. Znalazłyśmy ciekawą restaurację,jednak jedna sałatka kosztowała..........20€. Ostatecznie zrezygnowałyśmy i wróciłyśmy do początkowego pomysłu ......zjedzenia w Burger Kingu. Niezbyt oryginalnie,biorąc pod uwagę,że już niedługo będzie na wyciągnięcie palca,bo stwierdzenie „na wyciągnięcie ręki” oznaczałoby zbyt daleki odcinek w tym przypadku.

Ostatecznie wybrałyśmy jednak,co chcemy zjeść,tyle że wynikł mały problem. Moja mama ni w ząb nie mówi po angielsku,więc cała odpowiedzialność zamówienia nam jedzenia spadła na mnie. Podeszłam grzecznie do kasy,chciałam powiedzieć,co zamawiamy i tutaj.......czar posiadania umiejętności mówienia po angielsku znikł. Nie wiedziałam,co powiedzieć,jak,a dodatkowo przeszkadzał mi szum,który docierał zewsząd. Ciężko było zrozumieć,co mówiła do mnie kasjerka i o co pytała,więc prosiłam ją kilka razy o powtórzenie. Nieco krępująca sytuacja,ale niedługo przede mną takich milion. Na szczęście miałam u boku mamę,która wspierała mnie psychicznie. Po chwili dostałyśmy już pyszne i ciepłe jedzonko,z którym poszłyśmy szukać miejsca gdzieś na zewnątrz. Chciałyśmy usiąść w ogóle z zewnątrz budynku,jednak nie znalazłyśmy żadnej ławki,więc wróciłyśmy tam,gdzie siedziałyśmy wcześniej.

Jedząc sobie spokojnie tuczące zażerłko,które umie docierać jedynie w nieporządane miejsca,oglądałyśmy sobie dziwnie niskich Azjatów,którzy przylecieli własnie jakimś lotem. Stali na tyle blisko,że słyszałam,jak rozmawiają między sobą,jednak nie wyczaiłam,jakim językiem się posługiwali,bo,choć brzmiało to trochę chińsko,nie był to język chiński. Jednak zaciekawiło mnie,dlaczego wszyscy byli aż tak niscy......mieli może średnio 155cm(?). I nie były to same kobiety!

Teraz czekamy od 13 do jutra do 9:20 na lot do Chicago. Ten chyba będzie najbardziej męczący.......9 godzin lotu.

___________________________________________________________________________________________

jeśli kogoś ciekawi owieczka zagubiona w "wielkim świecie" to zaglądajcie na mojego bloga codziennie ~ ^^;

No komentarze

, by Shiyuukii ~

gate 36

wszystko wydawało się proste....bramka 36,wypakowanie się z kosztownych rzeczy itp.,przeszukanie....standardowe czynności na lotniskach. Szkoda,że jak zwykle Shi musiała coś nakombinować. wyciągnęłam z torebki to,co kazali. mama zrobiła to samo.....z jedną małą różnicą. otóż oprócz wypakowania rzeczy z torby,musiałam również ściągnąć buty i włożyć je do kozetki razem z portfelem i netbookiem oraz torebką. przeszłam przez bramkę zaraz po mamie. coś poszło nie tak. zastanawiałam się,czego zapomniałam wyciągnąć.....pani ochroniarz mi pomogła „Ah,no tak,komórka~!”. kazała się cofnąć i wyjąć ją do kozetki. zrobiłam,jak kazała. przeszłam raz jeszcze. tym razem wszystko było ok,jednak rzeczy martwe są niezwykle upierdliwe. pani przeszukiwała mnie od góry do dołu,każde kieszenie. po tym,jak kazała mi się obrócić,spytała „Ma pani coś w tylnych kieszeniach?”. dla mnie było jasnym odparcie „nie”,ponieważ nigdy nic do nich nie wkładam,jednak dla niej wciąż było coś nie tak. postanowiłam sama sprawdzić i tak oto tadah : smycz od kluczyka do szafki szkolnej......który to oddałam. plastyk niezwykle chamsko nie dał mi o sobie zapomnieć. na szczęście pani przepuściła mnie,widząc że to tylko jakaś duperelka. od tego przeszukania trzymam wszystko w torebce....nie chcę mieć kolejny raz problemów z bramkami ^^;

po bramkach dostałyśmy godzinę czasu wolnego,który korzystnie spędziłyśmy.......w kawiarence na przepysznej latte i bardzo smacznym sandwichu,ponieważ moja bułka,zrobiona przez mamę (zresztą bardzo pyszna (zgaduję,bo nie miałam niestety okazji jej posmakować)),wylądowała w śmietniku przed bramką. no cóż,takie przepisy. woda w butelce również się ze mną piekielnie chamsko pożegnała.

po wypoczynku,o 10:15 miałyśmy wejście na pokład albo raczej wyjście z terminala. wsiadłyśmy do lotniskowego autobusu i podjechałyśmy pod samolot. wydawał się naprawdę malutki,szczególnie,że z Berlina do Chicago miałyśmy lecieć większym,co jeszcze bardziej pomniejszyło tę maszynę na lotnisku w Warszawie. przywitał nas miły pan,który nie wiem kim konkretnie był,ale pewnie jednym z pilotów. usadzone,na szczęście obok siebie,czekałyśmy na to,aż ruszymy. denerwowałyśmy się obie,chociaż mówi się,że samolot,to najbezpieczniejszy środek transportu. kiedy zajechaliśmy na pas startowy,złapałyśmy się i patrzyłyśmy przez okno. samo wzniesienie się nie było problemem........problemem było ciśnienie,które rozsadzało moje uszy. widoki przez okno były natomiast przepiękne i to je zapamiętam z tego lotu najbardziej. właściwie całego go przegadałyśmy,bo co to około dwie godziny.......chwila moment i byłyśmy na lotnisku w Berlinie.....tyle,że lądowanie sprawiło mi okropny ból. nie wytrzymywałam tych zmian ciśnienia do tego stopnia,że jeszcze przez pół godziny po wylądowaniu,nie słyszałam na prawe ucho.

na szczęście odbiorem bagażu głównego martwić się nie musiałyśmy,ponieważ z Berlina do Chicago lecimy tymi samymi liniami.

wyszłyśmy z pomieszczenia odbioru bagażu i starałyśmy się ogarnąć otoczenie. ciężko było,ponieważ wokół roiło się od ludzi. dużo z nich stało w przeogromnych kolejkach. my jednak skutecznie ominęłyśmy te sznury i wyszłyśmy z budynku,kierując się do miejsca,skąd czekać będzie na nas kolejny samolot,tym razem do Chicago. zajęło nam trochę znalezenie go,ale przy okazji zwiedziłyśmy co nieco tego airportu i wiemy,gdzie można w razie czego coś zjeść. w końcu czekamy tutaj do jutra,24 czerwca,do godziny 9:20 na kolejny lot. to naprawdę dużo czasu i podczas tego czekania na pewno zgłodniejemy ~

_____________________________________________________________________________________

jeśli kogoś ciekawi owieczka zagubiona w "wielkim świecie" to zaglądajcie na mojego bloga codziennie ~ ^^;

No komentarze

, by Shiyuukii ~